Мен 22 жаста болған кезде, менен 14 жас үлкен болашақ жұбайыммен таныстым. Біздің қалай танысқанымызды айтып берейін.
Екеуіміз де кеңсеге асығып бара жаттық. Мен сұхбатқа бара жатқан едім. Біз асығып жүріп, бір-бірімізді байқамай, есікке бір уақытта жетіп, есікте қысылып қалдық.
Мені хатшы ретінде жұмысқа қабылдады, ал компания басшысы – дәл сол есік алдында кездескен адам – менің болашақ жарым еді.
Біз екі апта бойы қарапайым әріптестер сияқты жұмыс істедік. Бірақ екінші аптаның соңында ол есігімнің алдында керемет гүл шоғымен пайда болды.
Үш айдан кейін біз үйлендік, содан кейін нағыз тозақ басталды. Басында маған оның барлық мәселелерді өзі шешкені ұнайтын, өйткені ол мені өз проблемаларына араластырмайтын. Бірақ уақыт өте келе, оның маған сенбейтінін және мені ақылсыз деп санайтынын түсіндім.
Кейінірек ол мені мүлдем үнсіз қалдырды. Мен оның өмірінің ешбір саласына қатыса алмадым. Барлық шешімдерді ол қабылдайтын, тіпті шашымды қандай түске бояу керектігін де өзі шешетін.
Уақыт өте келе, ол маған дауыс көтере бастады, заттар лақтырып, ауыр сөздер айтатын болды.
Алты ай «алтын торда» өмір сүргеннен кейін, мен жүкті болдым. Бірақ жүкті болған кезімде ол бірде-бір рет мені ренжіткен жоқ. Ол маған патшайым сияқты қарады, қолында көтеріп жүрді, сыйлықтар мен мақтауларға бөлеп тастады.
Мен оның өзгергенін, дәлірек айтсам, біздің ұлымыз оны өзгерткенін ойладым. Бірақ қателестім.
Ұлымыз дүниеге келгеннен кейін, күйеуім маған бұрынғыдан да қатал қарай бастады. Бірде-бір күн ұрыс-керіссіз өтпейтін.
Уақытында айтылмаған сөз, дұрыс қойылмаған дастархан, айқастырылған аяқ немесе дәмсіз кофе үшін мен соққы жейтін болдым – бетіме, арқама немесе ішіме. Қай жерімді қорғай алмай қалсам, сол жерге соққы тиді.
Мен өзімді әйел емес, қателескен сайын ұрып-соғып, “тәрбиелейтін” үй жануарындай сезіндім.
Мен 24 жаста едім, бірақ бүкіл денем ауыратын, жүйкем әбден тозған, ал психикалық жағдайым туралы тіпті айтудың қажеті жоқ еді…
Мен ажырасу – менің жалғыз құтқарылу жолым деп шештім. Бірақ ұмытпайық, күйеуім шексіз байлыққа ие еді. Ол мені баламнан айыру – оның бірнеше минуттық ғана ісі екенін айтты.
Мен зорлық-зомбылықсыз қалыпты өмірді армандағаныммен, ұлым – менің қанатым, онсыз мен ешқайда кете алмаймын.
Қазір мен тиранмен бір шаңырақ астында өмір сүріп жатырмын. Денемдегі көгерген іздер жазылып үлгермей жатып, жаңалары пайда болады. Бұл мен үшін үйреншікті жағдайға айналды.
Бірақ мен бұл оқиғаны жай жазып отырған жоқпын – мен көмек сұрап отырмын. Бұл тозақтан баламды аман алып шығудың жолын табуға үміттенемін. Өйткені ол дені сау ортада өсуге лайық…
