Апам маған қоңырау шалып, жылап тұрып басынан өткен жағдайды айтып берді. Оған қатты ауыр тигені сонша, мен оны әрең жұбаттым, телефон арқылы тыныштандыру да оңай емес. Содан кейін ол әңгімесін бастады:
– Мен көптен бері пальто алғым келіп жүр еді, үнемі дүкендерді аралап, ең кереметін іздедім. Талай дүкендерді араладым, бірақ бәрі бірдей, қызықсыз көрінді. Бірақ бір жерде қалың үлбірлі капюшоны барын таптым, беліме қонымды отырды, ұзындығы да дәл келеді, түсі де әдемі – сүттей ақ. Сатып алдым, бағасы да арзан емес еді, екі орташа жалақының құнындай.
– Онда құттықтаймын! Бірақ неге жылап отырсың?
– Асықпа, бәрі керемет дей алмаймын. Үйге келіп, айна алдында қайта кие бастадым…
– Содан кейін маршруткада оның тез кірлейтінін түсіндім, өте тиімсіз таңдау болды. Ойланбастан сатып алыппын, тек сұлулығына назар аударып, практикалық жағын мүлде ескермеппін. Сондықтан келесі күні тағы да дүкен аралауға шықтым, ең кереметін іздедім.
Жаңадан ашылған бутикті тауып алдым. Ондағы сатушы – сол дүкеннің иесі екен. Біз әңгімелесіп, бірге отырып, кофе іштік. Өте жайдары, жылы жүзді әйел маған пальто таңдауға көмектесті. Сол сәтте мен өзіме мінсіз пальто тапқанымды бірден түсіндім.
Оны ойланбастан сатып алдым, тіпті алдыңғысынан әлдеқайда арзанға түсті.
– Енді құттықтасам болады! Ал ескі пальтомен не істедің?
– Міне, дәл осы жерде оқиға басталады…
Мен әлгі дүкенге барып, сатушыларға бежевый пальтоның тез кірлейтінін, сондықтан маған жарамайтынын түсіндірдім. Сол сәтте бутиктің иесі ашуға булығып, маған айғайлай жөнелді…
– Егер сенде көлік жоқ болса және маршруткамен жүрсең, онда біздің дүкенге неге келдің? Сен бұл бағаларды көріп тұрсың ба? Сен ондай ақшаны ешқашан көрмейсің! Бірдеңе сатып алар алдында ойлану керек! – деп бутиктің иесі айқайлады.
Сосын ол кассаны ашып, ақшаны лақтырып жіберді, кейбір купюралар еденге ұшып түсті. Сатушылар оларды жинай бастады.
Қызығы, ол неге ақша туралы айтып тұр? Мен пальтоны несиеге алған жоқпын, бірден қолма-қол сатып алдым ғой.
Сол кезде қоймадан жас жігіт шықты, шамасы, дүкен иесінің көңілдесі болса керек.
– Неге сонша ашуланасың? Бұған тұрмайды ғой. Мүмкін, адамда маршруткаға ақша жетпей қалған шығар немесе қарапайым тамаққа да ақшасы аз болар. Жай ғана қайтарып бер де, ұмыт, – деп оны тыныштандырды жігіт.
Мен қандай күйде болғанымды сөзбен жеткізу қиын. Тіпті тілден айырылып, есімнен танып қала жаздадым. Ештеңе дей алмадым. Ал негізі телефонымды шығарып, бәрін видеоға түсіріп алуым керек еді. Кейін полицияға барып, арыз жазатын едім… Бірақ енді кеш, өткен істі өзгерту мүмкін емес.
