Менің қайын енемнің бір жаман әдеті бар. Ол зейнетақысын алған бойда дереу банк картасынан барлық ақшасын шешіп алады.
– Үйде тұрғаны қауіпсіз, – деп сенімді түрде айтады.
Ал оның зейнетақысы аз емес, солтүстіктің ақшасы. Тіпті біразын жинақтап қоюға да жетеді.
Бір күні ол маған көз жасына ерік беріп қоңырау шалды да, әмиянының жоғалып кеткенін айтты.
– Ақша шешіп алғаннан кейін базарға бардым, азық-түлік сатып алдым, бірақ тек қалтамдағы ұсақ ақшамен есеп айырыстым. Әмиянды сөмкемнен мүлде алған жоқпын. Сенімдімін, оны алаяқтар ұрлап кетті! – деп налиды ол.
Сосын тағы да қосып қойды:
– Бұл азық-түлік тез бітіп қалады. Сонда мен не істеймін? Әлі бір ай осылай өмір сүруім керек!
Содан кейін телефонды тастай салды.
Бірнеше минуттан кейін ол күйеуіме одан да драмалық көңіл-күймен қоңырау шалды.
– Сенің әйелің маған бір ауыз жылы сөз айтқан да жоқ, қолдау білдірмеді, бұл мәселені қалай шешуге болатынын да ойлаған жоқ! Енді мен не істеймін? Мен мүлде ақшасыз қалдым! – деп шағымданды ол.
Бірақ күйеуі сабырлы түрде жауап берді:
– Анашым, әзірге үйде жинап қойған ақшаңнан ала тұр. Ал азық-түлікке келсек, біз саған әрқашан көмектесеміз, ақшаң болмаса да аш қалмайсың. Уайымдама!
Ол енді күйеуіне де ренжіді.
Сірә, ол біз оның жоғалтқан ақшасын толығымен өтейміз деп ойлаған сияқты…
Бірақ біз бай емеспіз: мен декреттемін, тек күйеуім жұмыс істейді, әрі екі баламыз бар.
Кешке қарай ол қайта қоңырау шалып, әмиянын қайда қалдырғанын есіне түсіргенін айтты.
Ертесі күні барып, оны орнына қойылған күйінде тауып алды.
Ақшасымен бірге әмияны қайтты, бірақ өкпесі қалды.
Қазір кез келген ыңғайлы сәтте:
– Сендер мені моральдық тұрғыдан да, қаржылай да қолдамадыңдар! Осындай сараң туыстармен өмір сүру қиын! – деп айтып отырады.
Ал мен тек бір нәрсені қосқым келеді: бұл оқиға ойдан құрастырылған сияқты.
Ол бізден тағы да ақша алуға тырысты.
Оған мұндай қулық тән.
