Сол күні Катяның көңіл-күйі тамаша болды. Бүгін – Сергіймен бірге олардың мерейтойы. Олар Мысырда демалып жүргенде танысқан. Жарты жылдан кейін үйленді.
Катя Сергійдің жанында өзін өте жайлы сезінді. Ол да, Катя сияқты, бала сүйгісі келмеді. Катя әйелдің бақыты баламен өлшенеді дегенге сенбейтін. Ол өмірінде «бала» бағып шаршаған еді – оның төрт кіші інісі болды. Анасы үнемі жұмыста болғандықтан, інілеріне күтім жасау Катяға жүктелді.
Туыстары оған қартайғанда жалғыз қаласың деп айтатын. Бірақ Катя бұған сенбеді. Сергій де оның пікірімен келісетін.
Ол Катяның бала сүйгісі келмейтінін білгенде қуанып кетті. Үйде шу болғанын қаламайтын.
Бүгін – олардың мерейтойы, және Катя сүйікті көйлегін киіп, күйеуін күтіп отырды. Ол кешігіп жатты, ал олар мейрамханаға баруы керек еді.
Катя Сергійге қоңырау шалып, оның қашан келетінін білгісі келді.
– Сен қайдасың?
– Курьер келді ме?
– Қандай курьер? Жоқ.
– Ол келгенде, қайта қоңырау шал.
Бес минуттан кейін есік қоңырауы шырылдады. Курьер оған конверт беріп, мерейтойымен құттықтады.
Катя конвертті ашқанда, ішінде неке бұзу туралы арызды көрді. Ол не болып жатқанын түсінбеді. Мүмкін, курьер шатастырып алған болар? Әлде Сережаның курьері енді келер ме екен?
Телефон шырылдады. Катя көтерді.
– Алдың ба? – деді Сергій.
Катя тіл қатпады.
– Демек, алғансың.
– Неге дәл бүгін? Мен ештеңе түсінбей тұрмын.
– Мен басқа адамды кездестірдім. Ал сен байқамадың да. Оған бәрібір деп ойладым. Біз Янамен сәби күтіп жүрміз.
– Бірақ сен балаларды қаламайтынсың ғой!
– Яна мені бұл ойдан қайтарды. Болды! Қош бол.
Сергій телефонды қоя салды. Катя ашуға булығып, телефонын лақтырып жіберді де, айқайлап жібере берді.
Екі жыл өтті, бірақ Катя әлі күнге дейін бұл жағдайдан айыға алмады.
