Бір күні Игорьге пошта арқылы хат келді. Хат тығыз қағазға оралған еді. Осының бәрі қалай көрінгені таңқаларлық болды. Сонымен қатар, кері мекенжай көрсетілмеген еді. Бұл хат кімнен келуі мүмкін екенін Игорь түсінбеді. Игорь қайшыны алып, конвертті ашты. Ішінде былай жазылған екен: «Бұл сен бе, не сендер! Гориті саған А ДУ!» Игорь бұл әзіл деп ойлап, хатты ұмытып, қоқысқа лақтырды.
Бірнеше күннен кейін Игорьдің хатшысы дәл осындай конвертпен тағы бір хат әкелді.
– Аня!
– Иә, Игорь Владимирович!
– Бұл конвертті кім әкелді?
– Курьер жеткізді, – деп таңдана айтты хатшы, – неге?
– Мұндай хаттарды енді әкелме, егер тағы келсе, қауіпсіздікті шақыр.
– Жақсы, Игорь Владимирович.
Бірнеше күн өтті.
Жоқ, конверттер келмеді. Игорь өз кабинетінде отырды. Кенеттен дәлізде шу мен дүрбелең естиді. Игор шығып, көреді, охранник оған әйелді әкеліп жатыр екен.
– Жіберіңіз!
Охранник Игорьге жақындап, айтты:
– Міне, Игорь Владимирович, – деп, қатты қаптамамен хатты көрсетіп.
– Жақсы, оны орындыққа отырғызыңыз.
Охранник әйелді орындыққа отырғызды. Игорь қарсы отырды.
– Демек, осы зұлым хаттарды сіз жіберіп жүрсіз. Бұл арқылы не айтқыңыз келді? Немесе мен полиция шақыруым керек пе?
– Шақыр, сені қамайды!
– Қызық, не үшін?
– Себебі сен менің Алисama қорқыттың.
– Не?
Сіз бірдеңені шатастырып тұрсыз.
– Жоқ, бұл сенсің. Сен оны қорлағансың және жетелегенсің.
– Күтіңіз. Бізде бір Алис жұмыс істейтін. Ол бірнеше ай бұрын жұмыстан шыққан. Ол мені қудалаған болатын.
– Жоқ, менің Алисам олай емес. Ол сені жақсы көрген. Күні бойы сенің суреттеріңді көрсетіп жүретін. Ал сен оны жоғалтып алдың…
– Ештеңе жоқ. Ол жай ғана біз бірге боламыз деп ойлады, бірақ шын мәнінде ештеңе болмады. Қалай болғанда да, мен сізге қайғырдым.
Әйел есінен танып, айқайлап, заттарды лақтыра бастады.
Охранник оған қарап, айтты:
– Полиция шақырайын ба?
– Жоқ, оны емдеу керек.
Игорь таныс клиникаға оның емделуін ұйымдастыруды тапсырды. Кейінірек ол зиратқа барды. Алисаның қабірінің жанында тұрып, айтты:
– Міне, сен не істедің? Өзіңді жойып, адамды кек алу үшін айдап салдың…
