Балалық шағымда менің оңай болмады. Мен 10 жасқа келгенде, әкем қайтыс болды. Анамның екі баланы жалғыз тәрбиелеуге тура келді. Мен бала кезімнен тыңдамайтын бала болдым. Анама менімен өте қиын болды, бірақ әкем кеткеннен кейін, мен оған көмектесуге тырыстым. Ана жұмысқа кеткенде, қарындасымды қарап отырдым. Мен Светлананы қатты жақсы көретінмін. Ол біздің қиын өмірімізде жарық нұры болды. Ана жиі ауыратын, бірақ бізді ешқашан ұмытпайтын. Біз күн сайын саябаққа пикникке баратын едік. Жасыл шөптің үстінде отырып, уақыт өткізетінбіз.
Мен жемістер жейтінмін, ал қарындасымды анам балалар пюресімен тамақтандыратын. Біз балалар алаңында ойнауға баратын едік. Кешке анам бізге ертегі айтып беретін. Әдетте, ол өз еркімен оларды ойлап табатын. Біз әпкеммен әрқашан кешті қызықты әңгімелер үшін күтіп отыратын едік. Бір күні анам дүкенге кетті де, оралмады. Үйден шықпас бұрын ол:
– Стас, мен азық-түлікке дүкенге барамын. Қарындасымды қара. Жақында ораламын.
Бұл оның соңғы сөздері болды. Бұған дейін анамның басы қатты ауырып тұрған еді. Ол қайтып оралмағанда, менде үрей басталды.
Не істерімді білмедім. Мен қарындасымды қарап, тамақтандырып, жуындырдым. Екі апта өтті. Бізде азық-түлік таусылды, әрі Светлана ауырып қалды. Оның температурасы қатты көтерілді, ол үнемі анасын шақыратын. Мен оған дәрі сатып ала алмадым, өйткені не беру керектігін және қанша беру керектігін білмедім. Шұғыл жедел жәрдемге қоңырау шалуға шешім қабылдадым. Мен үйде қалдырмайтынын, бірақ балалар үйіне апаратынын жақсы білетінмін. Маған әпкеммен әр апта сайын кездесуге рұқсат берілді, бірақ көп ұзамай оның асырап алынғанын хабарлады.
Мен оның үшін қуандым, бірақ оны сағындым. Бірнеше айдан кейін мені де асырап алды. Әпкем туралы ештеңе естімедім. Мен әрқашан оның мені ұмытқанын ойлайтынмын. Біз айырылған кезде ол 4 жаста еді. Көп жылдар өтті. Мен университетті бітірдім, үйлендім. Маған қыз бала туылды, оны жоғалған әпкемнің құрметіне атын қойдым. Света үш жасқа толғанда, мен оны балабақшаға апардым. Бізді бір қыз қарсы алды.
Мен бірден өзімнің кішкентай әпкемді таныдым.
– Света, сен бе? – деп сұрадым, көзіме сенбей.
– Стас! – деп қыз маған жүгіріп келіп, құшақтады.
Көріп білгенімдей, ол мені есінде сақтап қалып, тіпті іздеген екен, бірақ таба алмаған. Ол әрқашан менімен кездесуді армандаған. Мен оны өз отбасыммен таныстырдым. Қызым тәте-сіңлімен танысқанына қуанды.
