Настя білгенде, күйеуі оған опасыздық жасағанын. Ұйықтай алмай ұзақ жатты, өзін қалай тыныштандыруды білмей. Бірақ ештеңе шықпады. «Неге мен оны сүйемін? Ол жасағанның бәрінен кейін? Әжесінің сөздері есіне түсті: “Өзің кінәлісің, неге сонша жақсы көресің. Сен оған бәрін бердің — ал ол бәрібір басқа жаққа көз салады, бәрібір бірдеңе іздейді”.» Настя өзіне, ақылды әрі кітап оқығанына қарамастан, осы ауылға мұғалім болып жұмыс істеуге жіберілгенін есіне алды. Ал Андрей, оның осындай әсерленгенін көріп, оны үйге күн сайын ертіп апаратынын есіне алды. Кішкентай бала оянды, аштықты сезініп тұр. Ол тамақ беруге кетті. Таңға дейін көп қалған жоқ. Ұйықтамаған дұрыс болар. Андрей күндіз оралды.
Әдеттегідей, ол пешке барып бір нәрсе дайындауға тырысты, бірақ дәл сол кезде күйеуінің даусын естіп, артқа бұрылды.
- Қысқы заттарды әзірше мұнда қалдырамын. Бөлмем кішкентай, бәрі сыймайды.
- Жақсы. Светаның заттарын шкафқа жинаймын. Ал Дашаның заттарын қайтару керек: келесі жылы ол кішірейіп қалады.
- Полушубокты мен аламын.
- Жоқ, кейін алыңыз.
- Столды аласың ба?
- Қандай стол? Сабаққа арналған ба? Ол неге керек?
- Неге керек дейсің? Егер бәрін бөлісетін болсақ, онда бұл балаларға да қатысты.
Андрей ұялып қалды, бірақ ештеңе айта алмадыю
Ал Настя, уәдесіне сай, балалардың заттарын жинауға кетті. Қыздар жаңа жағдайға біртіндеп үйреніп жатты. Бірінші аптада мектептен кейін анасына қайтып оралатын еді. Ал Настя айлакер жоспар ойлап тапты:
- Жаңа үйде неғұрлым көп уақыт өткізсеңдер, соғұрлым тезірек осында қайта ораласындар.
Қыздар бәрін түсінді: бірнеше аптадан кейін Андрей оларды заттарымен бірге қайтып әкеліп, алаңда отырды. Настя ешқандай реакция білдірмеді. Ол бірнеше сағат бойы сонда отырды. Кешке, әйел малдарын тамақтандыруға шығып бара жатып, күйеуіне шелекпен соққы жасады да, кешірім сұрады.
