Лариса қабырғаға қарап жатып, сөйлеп жатты.
– Сен не, есіңнен адастың ба? Еркектер үшін жылайсың ба? Олар оған лайық емес! Өзіңе кел!
– Менің Ванькам лайық. Білесің бе, ол қандай…
– Қандай екен? – Катяның қызығушылығы ояна кетті.
– Ой, сен түсінбейсің. Анау сенің жалғыз уайымың бесікте тәтті пысылдап ұйықтап жатыр, – Лариса босану палатасына қарап иек қақты. – Ол қайда жүр? Мен бәріне қоңырау шалдым. Ал Ванечкам әлі жоқ.
– Нефедова, саған үйге қайтатын уақыт болған жоқ па? Маған болса, тазалық жасау керек, – деді еден жуушы мысқылмен.
– Ал мені ешкім алып кетпейді, – Лариса енді көз жасын ұстай алмады.
Бірақ міне, күткен қоңырау – күйеуінен!
– Бірақ, Ваня, бұл сен бе? Сен қайдасың? Қалайша ауруханада?!
– Кетіп барамын! – Лариса төсектен атып тұрды, бірақ көп ұзамай құлағына бейтаныс дауыс естілгенде есін жиып, тоқтап қалды.
– Сіз кімсіз? Қалайша «кувыркался»? Мен сізді түсінбей тұрмын.
Лариса төсегіне отырып, мұқият тыңдай бастады… Ол терезеге жақындап, қолын шарасыз жайды. Палатадағы көршілері заттарын жинауды тоқтатып, үнсіз әйелге қарады.
– Айтып жібер енді, не болды?
– Қандай тасжүрексің! Ол жерде аунап түсіп жүр, ал сен болсаң түр білдірмейсің! – деп қасындағы әйелдер қолқа сала бастады.
Бірақ Лариса ештеңе естігісі келмеді.
– Сәлем, мама. Иә, сен бәрін білесің бе? Иә, ол ауруханада. Папамен бірге келесіңдер ме? Жақсы, күтемін, – деді де, телефонды тумбочкаға қойып, заттарын жинауға кірісті.
Палатадағы әйелдер бірге шықты. Күлді, жымиып, бір-бірімен байланыс алмасып жатты. Ларисаны ата-анасы, уәде бергендей, алып кетуге келді. Бәрі үйлеріне тарасты.
Жаңа туған сәбилердің аналары соншалықты бақытты еді, тіпті Ванечкаға не болғанын сұрауды да ұмытып кетті. Ертең бұл туралы ешкім есіне де алмайтын еді…
